Gęsina na św. Marcina i Delikatesy Esencja

Dzień Niepodległości postanowiłyśmy uczcić wraz z Amber, koleżanką z kulinarnej blogosfery, wspólnym wybraniem się do restauracji na danie z gęsiny. Poszukiwanie odpowiedniego miejsca rozpoczęłam od strony gesina.pl. Miałam nadzieję, że znajdę na niej adresy restauracji biorących udział w corocznej akcji Gęsina na św. Marcina. Oficjalna lista jest  zamieszczona na stronie, ale wymienione są na niej tylko dwie warszawskie restauracje. Jedną z nich jest Atelier Amaro, którą już wcześniej umieściłyśmy z Amber na naszej liście "do odwiedzenia". Zadzwoniłam do nich i ku mojemu ogromnemu zdziwieniu dowiedziałam się, że Atelier Amaro będzie w dniu 11.11.2011 nieczynne. Dziwna decyzja, żeby zamykać restaurację w dniu rozpoczęcia akcji, której jest się oficjalnym uczestnikiem. To właśnie 11-go listopada ludzie mają największą chęć zjeść danie z gęsiny. Mówi się trudno - do Atelier Amaro wybierzemy się innym razem.


Na szczęście inni warszawscy restauratorzy nie zasypiają gruszek w popiele i przygotowali okazjonalne menu na Dzień Niepodległości. Wiedziałam, że mogę liczyć na informacje na ten temat w serwisie Gastronauci oraz na niezawodnej stronie Restaurantica. Zapoznałam się z możliwościami. Najbardziej spodobało mi się listopadowe menu restauracji Delikatesy Esencja z daniami z gęsiny i dyni. Zdjęcie zupy-krem z dyni umieszczone w zaproszeniu na stronie Gastronauci było na tyle przekonujące, że właśnie tam postanowiłyśmy się wybrać.

Restauracja Delikatesy Esencja mieści się przy ulicy Marszałkowskiej 8. Dotarcie do niej okazało się emocjonujące. Przed wyjściem z domu nie oglądałam telewizji. Gdy wysiadłam z autobusu w okolicy Ogrodu Saskiego, pewna starsza pani zapytała mnie: "Przepraszam panią, czy jeżdżą tramwaje?" Pomyślałam: "Dlaczego miałyby nie jeździć?" i odpowiedziałam: "Mam nadzieję, że tak. Właśnie mam zamiar jechać tramwajem". Na przystanku stało sporo ludzi - pomyślałam, że to dobry znak, bo skoro czekają, to znaczy, że tramwaje pewnie jeżdżą. Szybko jednak pojawił się w pobliżu samochód służb miejskich i panowie poinformowali, żeby nie czekać na tramwaje, bo nie jeżdżą. Nie wiedziałam jeszcze dlaczego, ale trzeba było szybko zareagować, bo do umówionej godziny spotkania zostało jeszcze tylko 10 minut. Na szczęście w centrum  Warszawy oprócz tramwajów i autobusów jest jeszcze metro i błyskawicznie udałam się na stację. Właśnie wyjęłam telefon, aby wybrać numer do Amber i powiadomić ją, że mogę się trochę spóźnić, gdy wyświetliło się połączenie przychodzące właśnie od niej. "Haniu, czy Ty dasz radę dojechać? Plac Konstytucji został zdemolowany i nic nie jeździ. Zostawiłam samochód przy Wiśniowej i idę pieszo." Odpowiedziałam: "Mam nadzieję dojechać metrem, właśnie czekam na stacji, a potem dojść kawałek pieszo". Metro na szczęście jeździło. Gdy wyszłam ze stacji Politechnika, zlokalizowanej w niedużej odległości od Placu Konstytucji - głównego miejsca zamieszek, sytuacja na ulicach wyglądała nieciekawie. Czułam się, jakby wybuchła wojna - nic nie jeździło, ulice zablokowane przez policję, w oddali, od strony Rozdroża słychać było odgłosy wybuchów petard, a po ulicach kręciło się dużo podejrzanych typów. Czułam się niepewnie, idąc pieszo do restauracji. Na szczęście udało się do niej dotrzeć bez przeszkód i nawet niewiele się spóźniłam. Amber była już na miejscu. To, co działo się na zewnątrz, trochę popsuło nastój święta, ale i tak ucieszyłyśmy się ze spotkania, poznania nowego dla nas miejsca i degustacji okazjonalnego menu.

Poznawanie kulinarnej strony restauracji rozpoczęłyśmy od zamówienia rozgrzewających herbat - Amber skusiła się na imbirową, ja na malinowo-pomarańczową. W mojej zamiast plasterków pomarańczy były, co prawda, plasterki cytryny, ale i tak była pyszna. Jeszcze bardziej by mi pasowała, gdyby podano ją gorącą - była jedynie ciepła.

Po rozgrzaniu się herbatą przyszła pora na zamówienie dań. Najpierw skusiłyśmy się na zupy: Amber zamówiła rosół z gęsiny, a ja zupę-krem z dyni z kozim serkiem i dukka, której zdjęciem na stronie Gastronauci zachwyciłam się dzień wcześniej. Okazało się, że w rzeczywistości zupa prezentowała się równie apetycznie jak na zdjęciu i była przepyszna - miała słodkawy smak urozmaicony kozim serkiem i  prażonymi ziarnami z dodatkiem soli morskiej. Byłam zachwycona tą zupą i chętnie zjadłabym ją ponownie. Może uda mi się ugotować podobną w domu - będę próbować. Amber chwaliła również smak rosołu.

Jeśli chodzi o danie główne, obie zamówiłyśmy to samo, a mianowicie udko gęsie podane z puree ziemniaczanym i sałatką z buraków i gruszki.

Danie było pyszne - zachwycił mnie nie tylko smak gęsiny, ale także śliwkowo-korzenny smak sosu, z którym była podana. Z gęsiną dobrze komponowały się gruszki i buraczki składające się na sałatkę, przy czym obie zgodnie stwierdziłyśmy, że przydałoby się podkręcić smak buraczków kilkoma kroplami octu balsamicznego, bo był on za mało wyrazisty. Bardzo smakowało mi puree ziemniaczane z dodatkiem sporej ilości drobno posiekanej natki pietruszki. Też zrobię takie w domu przy najbliższej okazji.

Nie mogłyśmy sobie odmówić zamówienia jednego z patriotycznych deserów w barwach narodowych przygotowanych przez restaurację specjalnie na ten dzień. Do wyboru był sernik z sosem malinowym i tiramisu z dodatkiem granatu. Kusiła także szafranowo-kardamonowa panna cotta, ale ostatecznie zdecydowałyśmy się obie na tiramisu. Co prawda, jestem trochę sceptyczna w stosunku do tego deseru, bo można go znaleźć w menu większości warszawskich restauracji, a ja lubię poznawać nowe smaki, jednakże tym razem nie żałowałam, że zdecydowałam się właśnie na tiramisu, bo okazało się pyszne. Spodobało mi się, że jest podawane w szklaneczkach. Cierpki smak granatu ciekawie komponował się ze słodyczą deseru.

W Delikatesach Esencji spodobało mi się to, że menu zmienia się co miesiąc i jest ono skomponowane na bazie tego, co jest dostępne sezonowo. Bardzo ciekawy zwyczaj. Dzięki temu, odwiedzając tę restaurację za jakiś czas, będę mogła wybierać potrawy z nowego menu. 

Podsumowując, bardzo smakowało mi jedzenie w Delikatesach Esencji, a to jest w przypadku restauracji najważniejsze. Spodobała mi się też miła obsługa i jej naturalne, niewymuszone zainteresowanie, czy nam smakowało. Chętnie bym tam jeszcze wróciła, aby spróbować innych dań. Okazale wyglądały żeberka z pęczakiem, które zamówiono przy sąsiednim stoliku. Zachęcano nas też do skorzystania z oferty lunchowej i niedzielnego śniadania, które wydały się korzystne.

Restauracja ma nieformalny wystrój i klimat. Jest w niej gwarno - choć tego nie widać na powyższych zdjęciach, przychodzi do niej sporo ludzi. Nadaje się najbardziej na spotkanie w gronie znajomych.

Ceny, moim zdaniem, adekwatne do jakości i trzymające się w warszawskich standardach. Rachunek za 3 dania i dwie herbaty wyniósł nieco ponad 100 zł od osoby. Przyzwyczajona jestem do tego, że taką mniej więcej kwotę trzeba wydać, idąc na kolację do restauracji w Warszawie.

http://www.delies.pl